Kubas Kos Gaertner Adwokaci. Spółka
partnerska

ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 13 października 2006 r. w sprawie maksymalnej stawki płatności dla producentów surowca tytoniowego (Dz. U. z dnia 16 października 2006 r.) Na podstawie art. 33f ust. 7 ustawy z dnia 19 grudnia 2003 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego (Dz. U. Nr 223, poz. 2221, z późn. zm. 1) ) zarządza się, co następuje: § 1.  Maksymalną stawkę płatności dla producentów surowca tytoniowego za surowiec pochodzący ze zbiorów w 2006 r. określa się w wysokości:   1)   równowartości 1,9028 euro za 1 kilogram surowca tytoniowego dla tytoniu jasnego odmian typu Virginia;   2)   równowartości 1,5272 euro za 1 kilogram surowca tytoniowego dla tytoniu jasnego odmian typu Burley, tytoniu ciemnego suszonego powietrzem oraz tytoniu ciemnego suszonego powietrzem z możliwością dosuszenia i wędzenia. § 2.  Do przeliczania stawek płatności określonych w § 1 stosuje się kurs wymiany, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2808/98 z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania agromonetarnego systemu dla euro w rolnictwie (Dz. Urz. WE L 160 z 26.06.1999, str. 48, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 24, str. 238, z późn. zm.). § 3.  Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia. ______ 1)    Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 42, poz. 386 i Nr 96, poz. 959, z 2005 r. Nr 10, poz. 64, Nr 14, poz. 115, Nr 141, poz. 1182 i Nr 175, poz. 1462 oraz z 2006 r. Nr 66, poz. 473 i Nr 92, poz. 638.

UMOWA między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o międzynarodowych przewozach drogowych podróżnych i ładunków, sporządzona w Warszawie dnia 13 lutego 1970 r. (M.P. z dnia 13 maja 2003 r.) Przekład Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Królestwa Norwegii, pragnąc popierać międzynarodowe przewozy drogowe między obu Państwami, jak również w tranzycie przez ich terytoria, uzgodniły, co następuje: Artykuł 1 1. Każda z Umawiających się Stron przyznaje przewoźnikom drugiej Umawiającej się Strony prawo wykonywania przewozów podróżnych i ładunków między obu Państwami i tranzytem przez ich terytoria pojazdami samochodowymi, zarejestrowanymi na terytorium drugiej Umawiającej się Strony. 2. Prawo, o którym mowa w ustępie 1, przyznaje się tylko przewoźnikom, którzy zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym są upoważnieni lub mają prawo do wykonywania przewozów na terytorium swojego kraju. Artykuł 2 1. Przewoźnicy jednej Umawiającej się Strony nie są upoważnieni do wykonywania przewozów podróżnych i ładunków pomiędzy dwiema miejscowościami położonymi na terytorium drugiej Umawiającej się Strony. 2. Przewoźnicy jednej Umawiającej się Strony nie są upoważnieni do wykonywania przewozów podróżnych i ładunków między terytorium drugiej Umawiającej się Strony i krajem trzecim, z wyjątkiem przewozów wykonywanych w tranzycie przez kraj rejestracji pojazdu lub przewozów, na które wydane zostało specjalne zezwolenie przez właściwą władzę tej drugiej Umawiającej się Strony. Artykuł 3 1. Przewoźnicy jednej Umawiającej się Strony mogą wykonywać regularne przewozy podróżnych autobusami na terytorium drugiej Umawiającej się Strony tylko pod warunkiem otrzymania zezwolenia właściwej władzy tej drugiej Umawiającej się Strony. 2. W razie potrzeby właściwe władze Umawiającej się...